Pek çok küçük çocuk annesine veya bakıcısına güçlü bir şekilde bağlanır ve ondan ayrılmak istemez. 2 yaş çocuklarında ayrılma kaygısının hala sürüyor olması oldukça doğal ve yaygın bir durumdur. Bu konuda endişelenmeye gerek yoktur.
Daha büyük çocukların bile yabancıların kucağına atlaması veya yabancılarla bırakıldıklarında birdenbire mutlu olması beklenemez. Çocuklar tanıdıkları insanların yanında ve tanıdık ortamlarda olmayı isteme eğilimi çok yüksektir.
2,5 yaşını geçmiş bir çocuk alışkın olduğu kişilerle bırakıldığında hala güçlü bir ayrılık kaygısı yaşıyorsa, bu durum çocuğun ayrılıkla ilgili bir huzursuzluğunun olduğunu gösterir ve bu huzursuzluk bebeklikte görülen normal ayrılık kaygısından farklıdır. Bu durumda, bir uzmandan bu konuda yardım almak gerekebilir.
Bir çocuğun anne babasının yanından ayrıldığında ağlaması için çok çeşitli nedenler vardır. Bunlardan biri yalnızca ağlamaya ihtiyaç duymasıdır. Çocuk birikmiş duygularını dışa vuruyor olabilir.
Çocuğun anne babasından ayrıldığında ağlamasının bir diğer sebebi de sürekli ilgi ve bakıma ihtiyaç duyduğu bir yaşta yaşadığı, acı çekmesine neden olan eski bir ayrılığı hatırlamasıdır. Bu durumda çocuk geçmiş travmasının etkilerini tümüyle iyileştirene kadar anne ya da babasından her ayrıldığında ağlayacaktır. Örneğin; doğar doğmaz kuvöze konmuş olmak (ya da başka bir nedenle doğumdan hemen sonra ana babasından ayrılmış olmak) sonraki ayrılıkların tetiklediği acının asıl nedeni olabilir.
