Her anne babanın, çocuklarıyla duygusal olarak yakın anları vardır. Bağlılık hem anne babalar, hem çocuklar için önemlidir. İlişki güçlü olduğunda, daha güzeldir, bu yüzden verdiğimiz kadar alırız. Ebeveynliği tüm fedakarlıklara değer kılan şey budur. Bu bağlılık, çocukların kuralları ve sınırları gönüllü olarak yerine getirmesinin tek sebebidir. Ebeveynlerine güçlü bir şekilde bağlı hisseden çocuklar, eğer isterlerse, işbirliği yapmak isterler. Bunun da önemli bir adımı, onlara ayrılan zamanın niteliğidir.
Ebeveynlerin çocuklarıyla ilgili şikayet ettiği birçok farklı konu vardır. “Sürekli televizyon izliyor. Bilgisayar oynuyor. Söz dinlemiyor. İnatçı davranıyor.” gibi yakınmalar bunlardan bazılarıdır. Birçok probleme verilecek yanıt aslında, ebeveynlerin çocuklarına gerçekten zaman ayırmalarıdır. Bu çözüm uygulandığında, probleme karşı yasaklar koyma veya cezalandırmaların da önüne geçilmiş olacaktır.
Ebeveynler, çocuklarına ayırdıkları zamanla ilgili kafa karışıklığı yaşayabiliyorlar. Bazen sadece onunla aynı odada bulunmayı, onunla ders çalışmayı veya televizyon izlemeyi vakit geçirmek anlamında düşünebiliyorlar. Ancak çocuğa ayrılan süreden ziyade, bu sürenin kalitesi önemlidir. Çocuk ve ebeveyn bu etkileşimden keyif alabilmeli, tamamen birbirlerine odaklanıp başka uyaranlardan bağımsız bir beraberlik duygusu hissedebilmelidir. Birlikte parka gitmek, bir maket oyuncak yapmak, her akşam yemeğinde bir araya gelip, günün nasıl geçtiğiyle ilgili konuşmak, yemekten sonra sohbet saati yapmak, birlikte oyun oynamak, beraber spor yapmak ve bunları yaparken de teknolojiden uzak durmak basit kaliteli zaman geçirme örneklerindendir. Çocukla birlikteyken onun söylediklerine karşı açık olmak, onu iyi dinlemek yani fiziksel olduğu kadar duygu olarak da orada olmak önemlidir. Ona dolu dolu ayrılan bir saat, saatlerce bir arada kalmaktan daha etkilidir. Çocuğun duygularını, düşüncelerini, korkularını paylaşması desteklenmeli, açık duygu ifadesiyle buna örnek olunmalıdır. Çocuklarını tanıyan anne babalar, onların ne istediğini bilir ve ihtiyaçlarını görebilirler. Onlarla ilgili daha gerçekçi beklentilere sahip olarak, yaşanacak olası çatışmaların önüne geçerler.
Uzm. Klinik Psikolog Gökçehan Akoğuz
KAYNAKLAR
Canel, A. N. (2012). Aile Yaşam Becerileri. Nakış Yayınevi, İstanbul.
Çankırılı, A. (2004). Kötü Çocuk Yoktur. Zafer Yayınları.
Markham, L. (2017). 10 Habits to Strengthen a Parent-Child Relationship. Psychology Today.
