Çocuklarda öfke, kendi ağlama ihtiyacımızı tam olarak tanımadığımız için, tıpkı kendi anne babalarımızda olduğu gibi bizlerde de çocuklarımızın ağlamasını engellemeye yönelik güçlü bir eğilim var.

Öfke nöbetleri, yoğun bir ağlamaya eşlik eden aşırı hiddetten başka bir şey değildir. Çocuklar bazen sakin sakin ağlar, yanaklarından gözyaşları süzülen çocuk sessizdir. Ama bazen de çok gürültülü ağlarlar ve bir yandan da kollarını sallar, bütün vücutlarıyla kıvranırlar. İkinci tür ağlamalara öfke nöbeti deriz, ama gerçekte öfke nöbetleri farklı bir olgu değildir. Yalnızca çok çeşitli ağlama tiplerinden biridir.

Yıkıcı dışavurum davranışında yüksek sesle bağırma, haykırma, şiddet dolu ve yıkıcı davranışlar vardır. Çocuk bu davranış sonrsında kendisini incinmiş ve gergin hissetmeye devam eder. Gözyaşı yoktur.

Samimi öfke boşalımında ise, yüksek sesle ağlama, kızgın sesler görülmektedir. Genellikle gözyaşları ile ortaya çıkar. Sonrasında çocuk kendini mutlu ve gevşemiş hisseder.

Öfke nöbeti, dışkılamaya benzer fizyolojik bir boşaltım sürecidir. Tıpkı bağırsakta biriken dışkının boşaltma dürtüsüne yol açması gibi, duygusal baskı ve stres birikimi de boşaltma dürtüsü doğurur. Dolayısıyla çocuk duygusal birikimini boşaltmak için ağlayıp öfkelenir.

Öfke nöbetlerinden vazgeçirmeye çalışmak, duygusal kabızlığa, duyguların içe atılmasına yol açar.

Her çocuğun rahatlıkla öfke nöbeti yaşayabileceği en az bir güvenli yere ve yanında güvenle duygularını boşaltabileceği en az bir kişiye ihtiyacı vardır. Öfke nöbetleri evde kabul edilir ve hoş görülürse çocuklar güvenli yerlerinde ihtiyaç duyguları gibi ağlayıp öfkelenebildiklerinden, kamuya açık yerlerde öfke patlamaları yaşamaya ihtiyaçları kalmayacaktır.

Çocukların duygularını dışa vurmayı engellemek için yaygın olarak kullandıkları yöntemlerden biri, ağızlarına bir şey koymak ve emmektir. Bu eğilim tipik olarak, parmak emme ve emzik emme şeklinde görülür. Yaygın olarak görülen bir başka baskılama mekanizması ise çok sevilen bir battaniye ya da oyuncağa yapışmak ya da bu nesneyi emmektir.

‘Çocuğun güven duygusunun gelişmesi ve anne babasının yanında kendini ağlayacak kadar emniyette hissetmesi çok önemlidir.”